روح هرمزگانی

تمام نوشته های من،حرف دلم است که بر زبان می آید.نوشته هایم را به زبان فارسی معیار مینویسم تا همه بتوانند نوشته هایم را بخوانند.اما این حرف دلم را هر کار کردم،دلم نیامد به فارسی معیار بنویسم.این نوشته ام،فقط برای برادران و خواهران هرمزگانی من است.دغدغه ی این روزهایم را میگویم.
"هر مشکلی که توی استانمو پیش اتات،شروع اکنیم به انتقاد از نمایندهون هرمزگان تو مجلس و اگیم ضعف از اوشون.یا از همی سیاسیون استان انتقاد اکنیم که به چه توی رده هوی بالای سیاسی کشور،هیچ هرمزگانی وجود اینی؟
اما کاکا و دادای عزیز مه،مشکلونی که هرمزگان امروز ایشه شاید 1 درصد به خاطر جریانهای سیاسی بشت،ولی مطمئنم به 99 درصد باقی موندش،نمایندهو که هیچ،رییس جمهور هم ناتونت کاری بکنت.چون او 99 درصد،مشکل از خود مردم هرمزگانن.همو مردمی که ساکت نشتن و هیچ قدمی در راه پیشرفت خودشو و استانشو ناواگفتن.هرمزگانی اگه شوا خودش و استانش پیشرفت بکنن،باید به اعماق وجود خودش رجوع بکنت و حلقه ی اتصالی پیدا بکنت با روح شریف و قدرتمند هرمزگان.همو روحی که توی گرمای بالای 50 درجه ماهیگیری اکنت،همو روحی که توی خشکسالی وحشتناک،کشاورزی اکنت.همو روحی که توی گرمای طاقت فرسای هرمزگان،صبح تا پسین کار اکنت.

دوستی شگو:"هرمزگان امروز،بیش از هر چیزی به نیروی تحصیل کرده نیاز ایشه".دوست دگه ای ایگو:"هرمزگان به سرمایه و ثروت زیاد،نیاز ایشه تا بتونت قدرت کسب بکنت و پیشرفت بکنت".یکی دگه ایگو:"ما مردمی ماوا که به کوچکترین نا حقی اعتراض بکنن و با خشم خوشو حق خا بگرن".

به نظر مه اوشویی که باعث پیشرفت امروز هرمزگان ابن،او هرمزگانیونی هستن که در برابر ناحق توسری شخاردن،سرشو خونی بودن،اما سر خودشو خم شنکردن.حالا ایشو اتونن تحصیل کرده بشن،ثروتمند بشن،خشمگین بشن و حتی اتونن هیچ کدوم ای خصوصیا شنوبوت.اما همشو در یک چیز مشترکن،همشو شرافت هرمزگانی شوهَ."