موسیقی پاپ هرمزگانی

بدون شک ناصر عبداللهی و رضا صادقی مطرح ترین هنرمندان هرمزگانی در سطح کشور هستند.در عظمت ناصر کوچکترین شکی نیست.همیشه،سخت ترین قدم، اولین قدم است.ناصر این سختی را به جان کشید و نه تنها برای موسیقی هرمزگان،بلکه برای موسیقی پاپ مجاز ایران هم اولین قدم را برداشت.ناصر بود که با موسیقی بی بدیلش گوش مردم را با گویش بندرعباسی آشنا کرد.ناصر بود که به مردم فهماند که موسیقی جنوب فقط یک ریتم تند و اشعار بدوی نیست.ناصر بود که با نقش جمالش،خدای بزرگ مردم دریا را به ایرانیان شناساند.بوی شرجی ناصر،بیداری مردم خسته جنوب بود،جنوبی که خودش هم خرد و خسته است.ناصر عبداللهی از مردمی گفت که اهل خاک تشنه هستند،اما دل به دل دریا ترینند.مردمی که با صداقت همصدا و همنشین سخاوت هستند.

اما رضا صادقی،موضوع مطلب امروز من است.عده ای او را عوام فریب می نامند.بله،در همین هرمزگان عده ای هستند که می گویند رضا صادقی با تکیه بر نام بندر و بندری به دنبال محبوبیت برای خود است.هرمزگان هنرمندی را دارد که روزی گفت افتخار می کنم که هم محله ای رضا صادقی و قنبر راستگو هستم،اما بعد از کنسرت رضا صادقی در بندرعباس و رفتن رضا صادقی به مزار ناصر در وبلاگش نوشت:" بعضی ها تا وقتی بود چشم دیدنش رو نداشتن ولی امروز که دستش از دنیا کوتاهه به بهانه های مختلف از اسم ، از صدا حتی از سنگ مزارش هم نمیگذرن و برای پُزدادن در اذهان عمومی و تبلیغات و منافع شخصی دست به چه کارایی که نمیزنن ...فقط میگم دمتون گرم “...

عده ای او را با ناصر می سنجند و از پشت پرده ای صحبت می کنند که رضا صادقی در آنجا به دشمنی با ناصر می پرداخته است.به نظر من این سناریو هم،همان داستانی است که بر سر ناصر عبداللهی آوردند.آنجا گفتند که ناصر به ابراهیم منصفی توهین کرده است،حالا کاراکتر ها را عوض کرده اند.

به محلات پایین شهر بندرعباس بروید.محلاتی که فقیرند،محلاتی که مردمانی محتاج به نان شب دارد.خانواده های سالمی که فقط روز را به شب می رسانند را ببینید.در محلاتی که سالمهایش دل مرده و خسته روزگارند،از معلول و ناتوانش چه انتظاری باید داشته باشیم؟!کم معلول و ناتوان ندیده ام که برای فرار از سختیهای زندگی به مواد مخدر روی آورده اند و خود را بیچاره کرده اند.اما رضا صادقی به ما نشان داد که آسمان نامحدود است.با تمام این مشکلات جنگید و بالا رفت.ستاره ها در تاریکی است که خود را نشان میدهند.

من رضا صادقی را ستایش می کنم که به همه گفت:هیچ کسی بندریو و هیچ جا بندر نابو.حتی اگر برای سو استفاده از احساسات بومی گرایانه مردم این کار را کرده باشد.لذت می برم هر جایی خارج از هرمزگان که میگویم از بندرعباس هستم،من را چوک بندر خطاب میکنند.لذت می برم زمانی که در خیابان های شهری خارج از هرمزگان قدم می زنم و از ماشین ها و مغازه ها نوای موسیقی هرمزگانی می آید و هیچ جا بندر نابوت در گوشم طنین انداز می شود.من رضا صادقی را تحسین می کنم که در کنسرت هایش نام ناصر را زنده نگه می دارد.رضا صادقی را دوست دارم،چون هر وقت باران می بارد،ناخودآگاه در من بهشتی بودن شهرم را القا می شود.

"موا بگم بندر ما یه تکه از بهشتن - - - دگه مه ناگم،به خدا رو خاکشم نوشتن"