خودت باش!

در معدود دفعاتی که گروه تیتووک در بندرعباس اجرا داشته،از بندرعباس دور بوده ام.اما اخبار گروهشان را دنبال می کنم.اینکه داستان های ملل مختلف را با حال و هوای هرمزگانی پیوند می دهند،من را خیلی مجذوب کرده است که حداقل یک بار اجرایشان را ببینم.همیشه از پیوستگی و تعمیم پذیری سرنوشت ها و داستان های مختلف،با یکدیگر لذت برده ام.جدا از این مسائل شخصیت رسانه ای ابراهیم پشت کوهی را می پسندم.کسی که نه عینک هیپستری به چشم دارد،نه موهای بلند و افشان دارد و نه عکس های سیاه سفید با ژست های به اصطلاح روشنفکری!.از اینکه بدون سر و صدای تبلیغاتی در شبکه های مجازی فعالیت می کند،از اینکه سرش به کار خودش گرم است و از ایده های مبتکرانه اش خیلی خوشم می آید.و به تمام دلایل بالا همیشه از شنیدن خبر موفقیتش،خوشحال می شوم.

زمانی که در شبکه های مجازی خبر موفقیت او و گروهش بازتاب می یابد،استقبال زیاد از خبر،هم من را خشنود می کند و هم یک سوال برای من بوجود می آید.!اینکه عده ای می نویسند: ((ما به تو افتخار می کنیم)) یعنی چه؟چرا یک نفر تلاش کند،زحمت بکشد ولی کسانی که نقشی در ماجرا نداشتند،مفتخر گردند؟!

دوستی در جواب این مساله اینگونه جواب داد که :این نشان دهنده شکوه هنر است که یک نفر می تواند با افتخار آفرینی خودش،گروه بزرگی را مفتخر بکند و علت احترامی که به یک هنرمند گذاشته می شود،همین کار بزرگ است.

راستش را بخواهید،جوابش من را قانع نکرد.چون (چرا)ی سوال من این بود که چرا همیشه منتظر هستیم،کسی کار بزرگی بکند،بعد برویم وجه اشتراکی مثل هم استانی بودن با آن شخص پیدا بکنیم و به خودمان افتخار کنیم!؟چندی پیش با یکی از دوستانم که در حال تحصیل در یکی از رشته های مهندسی در تهران است،صحبت می کردم.از روزی که با دوستان هم محله ایش برای رفتن به دانشگاه خداحافظی کرده است،برایم گفت.دوستانش گفته بودند "تو امید ما هستی و ما به خودمان اعتقادی نداریم.ما آرزو داریم که موفق باشی،تا فردا روز دست ما را بگیری."

مواجه شدن با اینگونه طرز فکر،اینکه کمبود ها و ضعف را قبول کنیم و همیشه چشم انتظار کمک دیگران باشیم، همیشه من را ناراحت می کند.احساس می کنم اگر این طرز فکر اصلاح شود،زمینه ساز پیشرفت بزرگتری می شود.دوست دارم بدانیم که یک قدم که خودمان برای خودمان برداریم،ارزشش برای ما،چندین برابر هزار قدمی است که دیگران برای خودشان بر می دارند.

هرمزگان عکاسان مستعد و خلاقی دارد،بازیگران پر ذوقی دارد،خوانندگان خوش صدا و آینده داری دارد.هر از چند گاهی خبر موفقیت این افراد را در جشنواره های ملی و بین المللی می شنویم و این اخبار باعث خوشحالی می شود.موفقیت این افراد باعث می شود که دیگران،تصویر درستی از استان من و هم استانی های من داشته باشند و خیلی از تصورات غلط،تصحیح شوند.مشکل از آنجایی آغاز می شود که عده ای به این بزرگواران امید می بندند که رهبران پیشرفت و آبادانی هرمزگان باشند و این مساله را در نظر نمی گیرند که این افراد تخصصشان در زمینه هنر است و چون هنرمندان قابلی هستند،دلیلی نمی شود که در همه ی زمینه ها مستعد باشند.چندی پیش با مطلبی در مورد نقش هنرمندان در پیشرفت جامعه سیاهان آمریکا مواجه شدم.نکته جالب این بود که در دهه 90 میلادی (1990-1999) بارها هنرمندان سیاهپوست،هواداران سیاه پوست خود را نا امید کرده بودند.در آن زمان سیاهان تمام امیدشان را به هنرمندان سیاه پوست بسته بودند و کاملا مطیع آنها بودند.به این امید که این هنرمندان باعث پیشرفت و احیای حقوق سیاهان شوند.امید به جنت جکسون (خواننده و بازیگر معروف سیاهپوست)،ادی مورفی (بازیگر سیاهپوست)،پائولا عبدل (خواننده سیاهپوست) و حتی سونی لیستون (بوکسور قهرمان جهان در دهه 60 میلادی) نه تنها سیاهپوستان را به جایی نرساند،بلکه پیشرفت و توسعه سیاهان را به تاخیر انداخت.

در پایان لازم به ذکر است که بحث من این نیست که این هنرمندان هرمزگانی،برای پیروی کردن افراد مناسبی نیستند،بلکه می گویم که به خودمان اعتماد داشته باشیم و کاری را که خودمان درست بودنش را قبول داریم،انجام دهیم.اگر کسی حرف خوب و ارزشمندی را به زبان آورد از آن برای بهبود مسیر خودمان در راه ابادی هرمزگان استفاده کنیم.زمانی که ما راه و نقش خودمان را در مسیر آبادی هرمزگان پیدا کنیم،مسلما با شناخت بهتری که پدید می آید،با شناسایی اشتراک مسیر خودمان و دیگر مشتاقان کمک به هرمزگان،می توانیم یک اتحاد کاربردی را ایجاد کنیم و با قدرت بیشتری رو به جلو برویم.نباید همیشه دست روی دست بگذاریم تا یک نفر بلند شود که پشت سر او برویم.شاید ما خودمان آن کسی هستیم که باید دیگران را به ایستادن ترغیب کنیم.حتی اگر فکر می کنید که نمیتوانید تغییر قابل توجهی را ایجاد کنید،لااقل تلاش کنید با حرکتتان رو به جلو،جرقه ای باشید در ذهن آن کسانی که فردای آباد هرمزگان را می سازند.