برای غُلُم

برای غُلُم

حتی عکسش را هم نگذاشته بودم،شما می فهمیدید که منظورم با کیست!هر جا که مردم باشند،غُلُم هم هست و هر جا که غُلُم هست،مردم هستند.فرقی نمیکند که مراسم شادی باشد یا عزا.غُلُم در مجالس عروسی سر کنگی میریزد،در ورزشگاه ها تشویق میکند،در خیابان به استقبال رئیس جمهور میرود،در مجلس عزای حسین (ع) هم حضور فعال دارد.از محبوبیت او همین بس که در ذهن مردم فقط یک غُلُم هست و او کسی نیست جز غلام زارعی.غلام،پسر ماما صفیه (ماما زار) از پا نهو خواجه عطا.فوتبالیست سابق بندرعباس و شخصیت محبوب حال حاضر شهر.

غُلُم بنا به گفته ی خودش 15 سال معتاد بوده است.ته بدبختی را لمس کرده است،یک معتاد از خانواده ای فقیر.او با کمک موسیقی و زار اعتیادش را ترک کرده و با همین روش دوستانش را هم از اعتیاد رهانیده است.شرایط او را ببینید تا پی به بزرگی کارش ببرید.غُلُم از خانواده ای فقیر،با سطح سواد پایین،بعد از 15 سال اعتیادش را کنار میگذارد.اگر پای صحبت معتادانی که ترک کرده اند بنشینید،متوجه خواهید شد که ترک کردن چه اراده ی بزرگی می خواهد.غُلُم ما اراده و قلبی به بزرگی جثه اش دارد.

اصولا انسانها شریکان خوشی خود را از یاد نمی برند.غُلُم هر جا که ما خوشحال بوده ایم،هر جا که هرمزگان شاد بوده،در کنار ما بوده است.غُلُم اکثرا میخندد،میرقصد و میخواند.تنها موقعی که ناراحتی را در چهره اش دیده ام،بعد از باخت های ورزشی تیم های هرمزگان بوده است.اگر برای دیدن بازی تیم های بندرعباسی به ورزشگاه بروید،مساله ی جالبی را می بینید.جمعیت از اطراف غُلُم گسترش پیدا می کند!یعنی مردم سعی میکنند تا در نزدیک ترین فاصله به او باشند.حتی عده ای زودتر از شروع بازی به ورزشگاه می روند تا بتوانند در نزدیکی اش باشند.به عبارتی صندلی های کنار غُلُم VIP  هستند!

شخصیت هنری غُلُم مرا به یاد لوئیس آرمسترانگ،هنرمند استثنایی سیاه پوست می اندازد.نوازنده متبحر ترومپت،خواننده سبک جَز،که دنیایی را دیوانه خودش کرده بود.لوئیس بین سالهای 1914 تا 1971 فعالیت هنری داشت.یعنی در اوج اختلافات تبعیض نژادی بین سیاه و سفید در آمریکا.زمانی که سیاه و سفید به خون یکدیگر تشنه بودند.اما او مینواخت و میخواند.برایش سیاه و سفید فرقی نداشت.او با سازش در دنیای زیبای خودش غرق می شد.او  در ترانه ی ماندگار " عجب دنیای شگفت انگیزی" دنیای زیبای خودش را به تصویر کشید و این ترانه تبدیل به نمادی از دوستی بین سیاه و سفید شد.موسیقی جز و سبک آرمسترانگ یعنی دیکسی لند،شامل ترانه های شاد و ریتمیک بود.در معدود ویدئو های اجراهای زنده آرمسترانگ،نکته ای نظر من را به خود جلب کرد.او می خواند و می خندید،اما در چهره اش غم نهادینه بود.اگر ویدئو را ایست می کردید،چهره ی او غمگین بود،زمانی که ادامه ویدئو را اجرا  می کردید،او دوباره خندان به نظر می رسید.خنده هایش اصل بود،اما معلوم بود در ته قلبش غم بزرگی هست،شاید غم،حاصل توهین ها و تحقیر ها به خاطر نژادش بود!هر چند لوئیس جزو معدود سیاه پوستان محبوب،در بین جامعه سفید ها بود.او به حدی مستعد و هنرمند بود که سفید ها را مجبور کرد،رنگ پوست او را نادیده بگیرند.او نشان داد که هنرش بی حد و مرز است و بزرگ.و با پیروی از مسلک بزرگان،او هیچ گاه هنرش را به سفیدان صدقه نداد،بلکه بی قید و شرط به آنها بخشید.

همین الان یکی از ویدئو های غُلُم را ببینید.غُلُم نمونه ی کامل آن انسانی است که به آنها "زاری" می گوییم.موسیقی که باشد،دیگر برای غُلُم هیچ چیز مهم نیست.نه قضاوت دیگران برایش معنایی دارد،و نه واکنش آنها به چمکش.غُلُم میرقصد و میلرزاند،غم و رنج را از جان می زداید.غُلُم برای داشتن دنیایی شاد،اول خود را شاد می کند.غُلُم یعنی انرژی.در اکثر ویدئو هایش او به هنگام چمک،چشمانش را می بندد،گویی که به جهانی دیگر رفته است. "توی بهت جاده ها،هر جا که دیدنی نیست،چشمامو می بندم و جاش یه رویا میزارم". غُلُم برای دل خودش میرقصد،درست است که برای حضور در مجالس مبلغی را دریافت می کند،اما با تمام وجود میرقصد و یک انسان باید چقدر خوشبخت باشد که با آنچه عشقش است،کسب روزی کند.

امروز غُلُم نه تنها محبوب هرمزگانی هاست بلکه در بین غیر هم محبوبیت زیادی دارد.ویدئو های او در یوتیوب هزاران بیننده داشته اند.غُلُم نزد من بسیار محترم است،یکی از مهمترین دلایل، همان جنگش با اعتیاد و کمک به دوستان معتادش است.دلیل دیگر این است که منادی شادی و خوشی برای مردم استانم است.سر کنگی و چمک غُلُم برای من،هم تراز با جایگاه ترومپت آرمسترانگ در موسیقی جز است.آرزوی من شادی هرمزگان و هرمزگانی است،شادی که غُلُم پیام آور آن است.فکرش را بکنید،اتفاق مسرت بخشی برای استانمان بیفتد،همه در کنار هم به خیابان برویم و سرکنگی بریزیم،بی قید و شرط،بدون توجه به دنیای اطراف،الله ....چه بشت؟!.

 غُلُمی که روزی از خماری بر روی زمین افتاده بود،امروز برای خودش اعتباری دارد،کار دارد،خانه و زندگی و ماشین و سرمایه دارد،مهمتر از همه محبوبیت و مقبولیت دارد.مادر یکی از دوستانم،مدیر مدرسه است که دختران غُلُم در آن درس میخوانند.مادر دوستم میگفت:غُلُم هر هفته می آید و وضعیت درسی دخترانش را پرس و جو می کند.

ما که نژاد پرست نیستیم،ما که رنگ پوست برایمان اهمیتی ندارد،ما که هنر را می ستاییم،پس بیایید غُلُم را دوست داشته باشیم و پیغام او که همان اراده قوی،شادی و دوستی است،را منتشر کنیم.

 عکس:فوتو انوش.*

---

راستش را بخواهید،قصد اینکه کل مطلب جدیدم در مورد غُلُم باشد،را نداشتم.بلکه از این موضوع تنها به عنوان مقدمه ای برای دیدن زیبایی هایی که شاید بعضی قضاوت های اشتباه،ما از دیدنشان محروم می کند،بود.اما شخصیت غلام زارعی به حدی برایم جالب بود،که وقتی به خودم آمدم،دیدم به اندازه ی یک مطلب اختصاصی برایش نوشته ام!.غُلُم لیاقتش را دارد که تنها از او بگوییم.